Aşkın rengi siyahtır

"Aşkın Rengi Siyahtır" Mehmet Kuyumcu'un denemelerinden oluşan, yeni çıkmasına rağmen 3. baskısını yapmış, yeni edindiğim güzel bir kitap. Suyu çıkacak kadar sıkılırken, tesadüfen popüler bir gazetenin haftasonu ekinde gördüğüm bu kitabın ismi ve yazarın 78'lilerden olması özellikle dikkatimi çekti...

Siyaha anlam veren, onu farkedip baş tacı yapan, aşkın da ilk önce "tek! ve canlı!" renklerden olup sonradan hayatın özü ve gerçeği olan siyaha dönüşüne inanan, siyahın yalnızca matem , korku gibi olumsuzlukların ön adı değil bütünü kapsayan bir realite olduğunu, içinde güzellikleri de barındırdığını anlatan, derinliklerde kaybolmuş, tüller arasından çevresini izleyen, nevi şahsıma münhasır yazıldığını düşündüğüm bir kitap..

Diyor ki;

Sevemediğimiz, sevmeyi beceremediğimiz, sevip de erken yorulduğumuz için, daima alacaklı duruyordur aşk ve ihtilalci duygular.Gidemediğimiz, gitmeleri beceremediğimiz için, derin hatıralarımıza, buğulu camlara,kapı eşiklerine, öpüşürken çektirdiğimiz fotoğraflarımıza güceniktir ayrılıklar."Ayrılıkların da bir sonu olmalı"sesi gelir derinliklerden... Aşk çağırmaz mı, ayrıldıkları halde duygularını "filizkıran fırtınalan"nakarşı koyanları? Aşkı,ayrılıklardan uzak yaşamak mümkün değildir; budur belki de aşkı anlamlı kılan duyguların kaosu ve tuhaf kamaşma.Ruhumuzu ve içimizi burgaçlayan, karın boşluklarımızda tarifsiz hançerler dolaştıran ağrıları nasıl hafifletebiliriz? Nasıl söz geçirebiliriz, içimizde durmadan dağılan ve bozulan harflere işaretlere? Belki de hepsini yakmalı! Kokusunu yitirmiş iğdeağaçlarıyla... Yanmalı..