Hayat dediğimiz yumak, önemli önemsiz pek çok hakikatten ve hakikat mi değil mi bilemediğimiz sayısız ayrıntıdan örülü, doğru. Bu yüzden onu bütün enginliğiyle kabullenmek gerekiyor. Hayatı meydana getiren hiçbir uzvu, hareketi, yaşantıyı değersiz görmemek lazım. Eskiden beri böyle düşünürüm. Ama, hayat denen o karmaşanın genellikle bir tek hakikatin hükümranlığında bulunduğunu da öğrendim.
Yalnız, hepimizin hayatında bu belirleyici makam vardır da, onu işgal edenler başka başkadır. Herkesin hayatının bir başka hükümdarı vardır. Herkesin, ufak büyük bütün yaşantılarına, hislerine, tutku ve nefretlerine, hasretlerine, gayretlerine, bütünüyle bugününe yön veren o asli hakikat farklıdır. Herkesin hayatı, başka bir asli hakikatin üzerine kurulduğu için farklıdır. Bazılarının hayatları da benzer hakikatlerin üzerine kurulduklarından pek benzeşirler. Bazıları kendi büyük hakikatlerinin bilincindedir. Bazılarının hayatı onu arayarak geçer..."
"Tarihin sona erdiği günü zihnimde kimbilir kaç defa yeniden yaşadım. Süresini hiç kısaltmadan, hiç toparlamadan. Görenler, düşünüyorum sanmışlardır. Oysa ben yaşıyordum. İnsan dönüp dönüp aynı günü yeniden yaşayamaz mı? Tarih içerisinde mümkün olmuyor. Fakat biz galiba sırf tarih içinde yaşamıyoruz. Her neyse, benim savrulduğum yoksunluk aleminde bu mümkün oluyordu. Dönüp dönüp o günü yeniden yaşıyordum. O sıradaki hislerim, heyecanlarım, sorularımla. Sonunda nereye varacağını bilmeden.
Hep aynı sona varıyordu."
"Aşk insanın dışındadır. Gelir, onun içine girer. Şu ya da bu insanı kucaklar kaldırır. Bir tek aşk vardır. Kocaman ve her yerde. Hastalıklar gibi. Herkesin veremi farklı değildir. Ufak tefek bünye farklarına kanmamak lazım. Bir tane verem var. Gökyüzü dünyanın başka yerlerinde başka türlü mavidir ama bir tanedir. Aşk gökyüzünden gelir. Işıkla. Kuvvet ister. Kuvvetin yoksa, çılgın bir ata binmiş çelimsiz, hasta bir insanın haline düşersin. Sarsıntıdan serseme dönmüş, perişan olmuş, bakar ama görmez..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder