14 Aralık 2011 Çarşamba

12



Sesler sözlere, sözler gözlere, gece gündüze inatla yakın!
Açıp okumak, susup anlamak istediğim o kitaba elimi süremiyorum, kitabın mavi ayracını, altı çizili sayfalar yerine mütemadiyen kendime saplıyorum...

"hayat ancak bir kere oynanan bir kumardır, ben onu kaybettim, ikinci defa oynayamam"

3 yorum:

Adsız dedi ki...

Keşke daha farklı olsaydı,
Kolay söylenmekle kalmayıp, verilebilseydi her cümlenin hakkı!
Kaybetmenin hakkı da verilirdi o zaman,
Böyle eksik, salakça ve inançsızca mundar edilmezdi tüm iyi niyetler!
Gözyaşları bıçak gibi saplanmazdı…
Bozma kendini siyah, en son umutlar ölür…

beenmaya dedi ki...

kaybedecek bir şey kalmadıysa eğer belki son bir kez daha denemeye değer...

koyusiyah dedi ki...

R- Bozar mı kendisini hiç siyah? Hiç bozulur mu? Stabil bir gerçekliğin, söz gelimi paragraflarını yaşıyoruz biliyorum, ama unutma her ne kadar cümleye başladıysak da, noktanın bu kalemlerden çıkmadığı gerçeğini, gören, görmeyi becerebilen tüm gözler biliyor,hem de seninle birlikte işediğimiz incir ağacının altında ağladığımız gecelerden bu yana... Bir de unutmadan

Hayat "hayatta olmaz" diyenler ile cehennem randevusudur!

Beenmaya- Dostoyevski "kumarbaz"da geçen bir bölüm vardı bilirsin, kumarbazları masada tutabilmek için ara sıra gülümsetecek ya da çekip gitmelerine engel olacak kadar kazanmaları gerekir.. Kaybedenin tekrar orada durması, bir başka oyuna başlaması için parası olsa da, inancı yoktur..